Etiket Arşivi: peyami safa

                 Başlık, hayata nispetle söylenmiştir. Şöyle de sorabilirim, nasıl roman isterim? Roman, hayatı anlatır. Hayatın roman olması da biraz doğrudur. Roman, olabilecek olanı anlatmalıdır. Romanla ilişkim mesleğimle başlamamıştır. Gençliğimde de roman okurdum. Hilal Görününce, Minyeli Abdullah, Sürgün Öğretmen, İnce Memet ilk okuduğum romanlardır. Roman, edebiyatın cümle kapısıdır. Nedeni de hayatı anlatmasıdır. Modern zamanların iddialı türü romandır. Uzun vade de ... Devamını Oku »

Geçen haftalarda seri halinde çıkan iki yazımızla bu kavgayı gündeme taşımıştık. İlkyazımızda bu iki yazar-şairin dostluklarını irdelemiştik. İkinci yazımızda ise, Peyami Safa ile Nazım Hikmet arasında başlangıçta dostluk şeklinde başlayan ilişkilerin git gide bozulmaya başladığını ve bu dostluğun yerini, kalem kavgası ile kötü bir noktaya doğru yol aldığını görmüştük. Bu yazımızla inşallah konuyu tamamlayarak kavgaya son noktayı koymuş olacağız. Ağır ... Devamını Oku »

Geçen haftaki yazımızda, Peyami Safa ve Nazım Hikmet arasındaki kalem kavgasını işlemiştik. Bu hafta, aynı konuya devam ederek ikilinin arasında olup bitenleri anlatacak ve kavgaya taraf olmaksızın olduğu gibi bu durumu paylaşmaya çalışacağız. Onlar kavga etseler bile, birbirlerine düşman gözüyle bakmaz, en azından birbirlerini sevmeseler de kılıçları hemen kınından çıkarıp meydan kavgası yapmazlardı. Kaldı ki, Nurullah Ataç, Nâzım Hikmet, Peyami ... Devamını Oku »

Geçmiş dönemlerde edebiyatçılar arasında meydana gelen kavga ve düellolardan çıkarılacak birçok dersler vardır. Bizim yapmamız gereken, geçmişe gidip bu kavgaya karışmak değil, kavganın nedenlerini, sonuçlarını ve günümüze yansımalarını anlayıp değerlendirmektir. Bu kavgalardan biri de iki ünlü yazar olan Peyami Safa ile Nazım Hikmet arasında cereyan eden kavgadır, Peyami Safa: (1899 -1961) yazar ve gazeteci… Dokuzuncu Hariciye Koğuşu, Matmazel Noralıya’nın Koltuğu ... Devamını Oku »

Bir adam vardır ki, hiçbir düşüncesinde, hiçbir hareketinde “kendi kendisi” olamaz. Ne düşünse, ne yapsa, ne söylese kendini değil, men­sup olduğu sosyeteyi, ırkı, muhiti ve dışarıdan aldığı telkinleri dile getirir. Kendiliğinden hiçbir şey bulmamıştır. Başka birinin sisteminden aldığı fi­kirleri ve akideleri o sistemin sahibinden daha softaca müdafaa eder. İra­desi de böyle dışarıdan gelme, yanaşma, iğreti bir hareket mihrakıdır. Bil­mez ki, asıl ... Devamını Oku »